මම වැටෙන්නෙ නැහැ.......!!!.

(අළු පාට හැන්දෑව 28.) 

පෙර වදනක්:-

මේ කතාව පටන් ගත්ත දා ඉඳන් අද වෙනතුරු මම කවදාවත් කාගෙවත් අනුකම්පාවක් බලපොරොත්තු උනේ නැහැ..වෙන්නෙත් නැහැ...මේක අනුකම්පා බ්ලොග් එකක් නෙවේ කොහෙත්ම...මම අසනීපෙන් ඉන්න ලෙඩෙක්වත්,අන්ත දුප්පතෙක්වත්,අන්ත අසරණ තත්වයක ජීවත් වෙන කෙනෙක්වත් නොවේ.......

මම දන්නව මේක බලන ගොඩාක් අයට  කතාවෙ අවසානය දකින්න හදිස්සී කියල.....

මේක මම ලියන නව කතාවක් වත්.මෙගා ටෙලි කතාවක් වත් නොවෙයි...අවුරුදු එකහ මාරක් තුල මගෙ ජීවිතේ සිදු උන සිද්දියක් මම ලියන්නෙ......

ඉතින් මම හිතුව මේ සිද්දියත් මේ කතාව ට සම්බන්ධයි කියල...ඒ නිසයි මේක ලිව්වෙ......

ජීවිත කාලෙ එකම දවසක් වත් කිසිම ලෙඩක් දුකක් හැදුනෙ නැති..හැදෙන්නෙත් නැති අය ඉන්නවද මගෙ මේ බ්ලොගේ කියවන අය අතර??....නැහැ නේද? එහෙනම් පොඩ්ඩක් ඉවසන්න අවසානෙ දෙන්නම් ඉක්මනට...!!

 
අනුත්තරා එදා මට සුභ පතල මගෙ මූණුපොතෙන් අයින් උනානෙ....පස්සෙ මම රාජ්ගෙන් අහුව...
''..අනුත්තරා කතා කලාද ඔයාට? මොනා හරි ඇහුවද?..''
''..හ්ම්..කතා කලේ නම් නැහැ..මැසේජ් එකක් එවල තිබුන ගුඩ්ලක් කියල..මට අහන්නත් හිතුන මොකටද කියල..ඒත් මම නිකම් තෑන්ක්ස් කියල මැසේජ් එකක් යැව්ව..''
ඒත් එදා ඇත්තටම වෙලා තිබුනෙ එහෙම නෙවේ බව මට කිව්වෙ අනුත්තරා මේ ලඟකදි...එදා අනුත්තර කෝල් කරල රාජ්ගෙන් අහල තිබුන......
''..කෝමද ඔයාගෙ ගර්ල්ෆ්‍රෙන්ඩ් එයා හොඳද?..''
''..මොන ගර්ල්ෆ්‍රෙන්ඩ් ද? පිස්සුද ඔයාට? මොනාද මේ කියන්නෙ?..''

ඊට පස්සෙ අනුත්තරා මගෙ නම කියලම ඇහුවම..රාජ් කියල තියෙන්නෙ මෙහෙම.....
''..ආ එයාද..හරි මට තේරෙනව දැන් වෙලා තියන දේ..හරි මම ඒක බලා ගන්නම්කො එයා එක්ක..''

ඊට පස්සෙ අනුත්තරාට තරහ ගිහින් තිබුන ඇහැට පෙනි පෙනි මෙයා මේ කියන බොරුවට...
ඊලඟට රාජ් කියල තියෙන්නෙ...''..ඔව් එයා මගෙ ගර්ල්ෆ්‍රෙන්ඩ් තමා..'' කියල...
ඒකෙන්ම ඔප්පුවෙනවා නේද මෙයා දෙමාපියන්ට සහෝදරයින්ට ආදරේ කරන කෙල්ලටත් විතරක් නෙවේ යාලුවන්ටත් මුලු සමාජයටමත්...ඇත්ත ඇස්පනා පිට පෙනි පෙනි තියෙද්දිත් කියන්නෙ අමූලික පට්ට පල් බොරු කියල..?
මේ මිනිහට ''ඇත්ත'' කියන්නෙ අර ''ගොලුබෙල්ලට ලුනු වගේ''......

ඊට දින කීපයකට පස්සෙ රාජ් මගෙන් ඇහුව..මම අනුත්තරාට එයාගෙ ''ආදරකතාව'' බ්ලොග් එක බලන්න යැව්වද කියල.....
''..නැහැ ඇයි මම එහෙම දෙයක් කරන්නෙ?..''
''..අන්න ඒකි මගෙ බ්ලොග් එක හොයාගෙන බලනව දැන් මට මැසේජ් එකක් එව්ව..එන්නකො ඔයත් ලොග් වෙන්න මගෙ බ්ලොග් එකට..''
''..දෙවියනේ..දැන් ඔයා ලිව්ව ඒවා ඔක්කොම එයා දකිනව නේද?..''
''..ඔව් දැකපුදෙන්..බලාගත්තදෙන් ඇතිවෙන්න..''
''..එපා ඔයාට පුලුවන් නේද ඒක බ්ලොක් කරන්න එයාට බලන්න බැරි වෙන්න? එහෙම කරන්න..''
''..නෑ  නෑ ඕනෙ නැහැ..ඔහෙ බලපුදෙන් මටත් ඕනෙ ඒක තමා දැන්..බලපන්..! බලපන්..! උඹ ගැන තමා ඔය තියෙන්නෙ හොඳට බලපන්..!..''
වියරු වැටුන මිනිහෙක් වගේ රාජ් එදා එහෙම කිව්වෙ මාව පුදුමයෙනුත් පුදුමයට පත් කරමින්........

ඊට පස්සෙ රාජ් කිව්ව ''ආදරකතාව'' බලල අනුත්තරා එයාට ගොඩාක් දොස් කිව්ව බව..අනුත්තරා කීවලු...
''..ඔයා මට අපහාස කලා මුලු ලෝකෙටම පේන්න ඔය බ්ලොග් එක ඩිලීට් කරන්න කරුණාකරල නැත් නම් මම ඔයාට කවදාවත් සමාවක් දෙන්නෙ නැහැ..'' කියල..
රාජ් කිව්වෙ..''..මේක මගේ කතාව මට ඕන නිසා ලිව්වෙ එක එකාට ඕන විදියට ඩිලීට් කරන්නෙ නැහැ මම..'' කියල........
පස්සෙ අනුත්තරාගෙ බෝයි මෙයාට කතා කරන්න කිහිප වාරයක් උත්සාහ කල බවත් මෙයා පෝන් එකට පිලිතුරු දීමෙන් වැලකී සිටි බවත් කීව....

මේ සිදුවෙන..සිදුවීගෙන යන දේවල් මගේ ජීවිතය මහා අසහනකාරී තත්වයකට පත් කලා..මගෙ හිත ප්‍රශ්න අවුල් වියවුල් ගොඩකින් පිරිලා මාව හෙම්බත් කරල තිබුන..දවසේ වැඩි වෙලාවක් කල්පනා කරන්නටත් හඬන්නටත් ගතකරපු මගෙන් කෑම රුචියත්,නින්දත් ඈතට පලාගොස් තිබුනා..කවුරුත් කන වෙලාවට මොනා හරි කටේ දාගෙන වතුර ටිකක් බීල මගෙ බඩ රවට්ටන මට පිලිවෙලකට පුටුවක ඉඳගෙන කෑම ටිකක් කාපු දවසක් තිබුනෙ කලාතුරකින්..මේ කාලෙ මට දැනුන මගෙ බර අඩුවේගන යනව හරි ඉක්මනට..ගනට තිබුන කොන්ඩෙ අහුරු අහුරු හිසකෙස් ගැලවිලා ගියා..කාමරේ හැම තැනම බිම හිස කෙස් හැම වෙලේම..ඊට කලිනුත් මම අසනීප වෙන්න කලින් ඔය විදියෙ දේවල් උනේ.......

මම හොඳටම භය උනා...අයියල දෙන්න හැර ඒ කාලෙ මා ගාව උන්නෙ ගෙදර වැඩට උන්න කෙනා විතරයි..කලින් වතාවල අසනීප උනාම මගෙ අය්යල මම නිසා පුදුම දුකක් වින්ද..ඒව මතක් වෙද්දි මට ජීවිතේ එපා වෙනව..ඒ විතරක් නෙවේ අර හොස්පිටල් එකෙ සේලයින් කටු..අත්දෙකම හිල් කර කර ගන්න ලේ ටියුබ් ගාන මතක් වෙද්දි මට හිතුනෙ එහෙම ආයෙමත් අසනීප වෙනවට වඩා හොඳයි මැරිලම යනව කියල.........
ඒත් මම ලෙඩෙක් නෙවේනෙ...මම හිතට වෙර අරන් හිතුව..නැහැ මේ පාර ආයෙමත් එහෙම වෙන්නෙ නැහැ..මම වෙනුවෙන් අම්ම අයියල මොන තරම්  දුක් වින්ඳද..මම මොන තරම් දුක් වින්ඳද?
මේ මගෙ ඔලුව විකාර කරන ආදරේ පොඩ්ඩක් බිමින් තියල මගෙ ජීවිතේ ගැන හිතන්න ඕනෙ කියල මට හිතුන........මේ මාස 10  ගැන හිතුවොත්..මම පිස්සියෙක් වෙලා මානසික රෝහලකට නොගිහින් තියෙන්නෙ පූරුවෙ පිනකට කියල මට හිතුනෙ.........

දවස් 3..4 ක් නිවාඩු අරන් මම මගෙ කාමරේ වෙනස් කලා..සුපර් මාකට් ගිහින් මම ආස කැමති කෑම බීම තනියම ගෙනාව..වෙනදට වඩා වෙලාවක් නෑව.. විටමින් ෂැම්පු අලුතෙන් ගෙනාව කොන්ඩෙ හැලෙනවට..බඩගිනි නැති උනත් බලෙන්ම කෑම ගත්ත..ඩවුන් ලෝඩ් කරන් අලුත් ෆිල්ම්ස් බැලුවා..ෆේස් බුක් එකේ යාලුවො එක්ක විහිලු කලා වෙනදට වඩා..ඔය උඩ තියන පින්තූරෙ වගේ ගඟක් තියනව අපේ ගේ අයිනෙත් ඉතින් නෙට් එකේ ඉන්න වෙලාව අඩු කරල මම ගඟ අයිනට ගිහින් මාලුන්ට කෑම ද දා උන්න..........
රාජ් ඒ දවස් වල ගොඩාක් හොඳින් උන්න..වෙන කවදාවත් නැති තරම් මට ආදරෙන් උන්න..මා ගැන නිතරම හොයල බැලුව..එයාගෙ ඉගෙන ගන්න වැඩ පාඩම් වැඩ ගොඩාක් තිබුන ඒ කාලෙ..මම එයාට ඒවා නිදහසේ කර ගන්න ඇරල මගේ පාඩුවේ උන්න.......

එදා ඔෆිස් ඇරිල මමයි මගෙ යාලුවයි(එයා ජර්මන් කෙල්ලෙක්,) පාර දිගේ ඇවිදගෙන ආව..එදා ටවුන් එකේ මොකක්ද උත්සවයක් නිසා ඒ පැත්තෙන් වාහන යන්නෙ නැහැ..පාලු පාරෙ මිනිස්සු විතරක් ඇවිදගෙන ගියා..අපි දෙන්න ලඟ එන නත්තල ගැන කතා කර කර ආවෙ...එකපාරම මට දැනුනෙ මම උඩට ඉගිල්ලෙනව වගේ..එක තත්පරයක් වත් හිතන්න ඉඩක් ලැබුනෙ නැහැ..කෙහෙල් ගහක් කඩා වැටෙනව වගේ දඩෝන් ගාල මාව මහ පාර මැද්දෙ මුනින් අතට ඇදගෙන වැටුනා...පාරෙ උන්න සෙනග දුවගෙන ආව මා ගාවට...මගෙ හැන්ඩ් බෑග් එක පාරෙ එක පැත්තක..එක සපත්තුවක් කකුලෙ අනික පාරෙ..බෑග් එකේ සිප් එක වහගෙන නෙවේ මම ඇවිත් තිබුනෙ,ඒකෙ තිබ්බ ඔක්කෝම පාර පුරාම..යාලුව මාව නැගිට්ටවන අතරෙ අනිත් මිනිස්සු පාරෙ වැටුන අනිත් කෑලි අහුලලා දුන්නෙ...එක්කෙනෙක්ගෙ අතේ මගෙ පෝන් එක..එක්කෙනෙක්ගෙ අතේ සපත්තුව බෑග් එක..තව කෙනෙක්ගෙ අතේ බෑග් එකෙන් එලියට විසි උන පර්ස් එක..කණ්නාඩිය..ඒ මිනිස්සුන්ගෙ කරුණාවන්ත කම එදා මගෙ ඇස්වලට කඳුලු එකතු කලා....මගේ යාලුවට අදහ ගන්න බැරි උනා ඒ මට වෙච්ච දේ එයා කිව්වෙ.....''මෙයා මගෙ වම් අතේ වැදි වැදි කතා කර කර ආව..එක පාරම මෙයා අතුරුදන් උනේ, කෝ මෙයා කියල බලද්දි මෙන්න බිම..!!''

පෙර කරපු පිනකටද  සීතකාලෙ නිසා ඇඳන් උන්න ගණ ඇඳුම් නිසාද මන්ද මගෙ මුහුණෙවත් ඇඟේවත් කෙස් ගහක තරම් වත් සීරීමක් උනේ නැතුව මම ගෙදර ආවෙ...සපත්තුව පෙරලිලා ඇදන් වැටුන කියල එවෙලෙ බොරු කිව්වත් ඇත්තටම මාව වැටුනෙ ඒ නිසා නෙවේ...

ඒ සිදුවීමෙන් දින කිහිපයකට පස්සෙ එදා හවස් වෙලාවෙ මට අවශ්‍ය උනා මගෙ විටමින් වගයක් ගන්න ෆාමසියට යන්න..අපේ ගෙවල් ගාව ඉඳන් මීටර් 500 ක් විතර දුරින් ෆාමසිය තියෙන්නෙ..ඔන්න මම දැන් පාරට ගිහින් පේමන්ට් එක දිගේ ඇවිදගෙන යනව..ෆාමසිය කිට්ටුවෙදිම ආයෙමත් අර කලින් දවසෙ වගේම එක පාරම මාව කඩාගෙන වැටුන...එදා පේමන්ට් එකේ ගිය මාව ඇදන් වැටුනෙ පාරට....කලින් දවසෙ වගේ දඩි බිඩියෙ නැගිට ගන්න හැදුවත් එදා නම් තත්වය වෙනස් මගෙ දනිස්ස ගාවින් කකුල කැඩිල කියල මට හිතුනෙ...නැගිටින්න බැරුව ඉන්නකොට ඒ වෙලාවෙ පාරෙ ගිය කාර් එකක් නවත්වල ඒකෙ උන්න දෙන්නෙක් මාව උස්සල තිබ්බ ආපහු පාර අයිනෙන්... එයාල ඇම්බියුලන්ස් එකට කතා කරන්නද අහද්දි මම එපා කිව්වා...දනිස්සෙන් ලේ ගලද්දි නොන්ඩි ගහ ගහ ගෙදර ඇවිත් ඒකත් කාටවත් නොකිය මම හංගගෙන උන්න...මම දැන ගෙන උන්නෙ ඇයි එහෙම වෙන්නෙ කියල...